Tekst artikel uit het Nieuwsblad
Vanaf de straatkant gezien, lijkt het of Kris (57) en Annemie (56) in Keerbergen in een toren wonen, of in een uit de kluiten gewassen vogelhuisje. Maar eens je langs de carport binnen bent, ontdek je een ruime en eigenzinnige woning in een oase van rust. “Het is gebouwd met oog op de toekomst.”
Voor beiden stond het van in het begin vast: ze wilden geen woning die je overal kon vinden. Het moest iets persoonlijks worden, geen kopie. Een woning die binnen hun toch wel beperkt budget viel, maar toch de ruimte van hun lap grond, gelegen in het groene Keerbergen, voldoende vulde. Met het oog op de toekomst moest ook alles op het gelijkvloers zijn. Tegelijk wilden ze ook iets dat paste in een bosomgeving met veel hoge bomen. Zo waren er een rij 150 jaar oude eiken aan de zijkant en veel dennen die ze wilden behouden
Voor inspiratie moesten Kris Demeester (57) en zijn echtgenote Annemie Hermans (56) niet lang zoeken. Nonkel Jacques, de oom van Annemie, zou wel weten wat hier moest gebeuren. Nonkel Jacques was niemand minder dan Gerard Cools, voor velen een van de vaandeldragers van de moderne architectuur in de Kempen. “Een eigenzinnig en kunstzinnig persoon”, zegt Kris. “Ook iemand die veel gereisd heeft: hij had alle bekende architecturale pareltjes ter wereld bezocht. Een levensgenieter ook en iemand die nooit een project aannam dat niet in zijn denkwijze paste. Voor een pastoriestijl of boerderijtje moest je bij hem niet aankloppen.”
En dat laatste was nu ook net wat Kris en Annemie niet wilden. “Het idee van nonkel Jacques was een lange structuur in de breedte van het terrein en zo ver mogelijk naar achter”, verduidelijkt hij. “Met een mix van metalen kolommen, baksteen, hout en veel glas.” Die mix beantwoordde niet alleen aan de esthetische normen van nonkel Jacques. “Ik werkte toen al voor het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO)”, aldus Kris. “Ik vond het dan ook tof dat alle materialen die in de industrie werden gebruikt, ook in onze woning te vinden zouden zijn.” Het huis werd een mix van industriële koelte en warmte door het hout.
Om het boskarakter te bewaren kwam er een torenstructuur, die ook wel wat weg heeft van een groot vogelhuisje. De toren springt vanaf de straat als eerste in het oog. Hierin zit een kamer voor zoon Thomas en een werkruimte met overzicht op het bos. Iets minder spectaculair dan dat van Kris en Annemie, maar ook nog steeds kenmerkend voor Gerard Cools, ligt even verderop trouwens nog een woning van zijn hand. Want ook voor de broer van Annemie ontwierp nonkel Jacques een huis.
Mancave
Spijt hebben ze nog niet gehad van hun bijzondere huis. Integendeel. “Het gevoel van ruimte en natuur zodra je naar buiten kijkt, is onbetaalbaar”, bekent Kris, die het ook weer helemaal opnieuw zou doen. “Alleen misschien een beetje groter met een extra kamer beneden.” Zeker tijdens de coronajaren heeft hun bijzondere woning haar nut bewezen. “We hebben toen veel buiten gewerkt, in de carport waar we een overdekte lounge hebben”, blikt hij terug. “Als het weer slechter was, zat ik in de toren, in mijn mancave, terwijl Annemie, die als leerkracht 7de specialisatiejaren TSM werkt, in de keuken bezig was. We liepen elkaar nooit in de weg.”
Hij ziet zichzelf dan ook zijn hele leven hier blijven. “We hebben met het oog op de toekomst gebouwd”, aldus Kris. “Onze slaapkamer ligt op het gelijkvloers.” Het enige dat ze zelden of nooit gebruiken, is de voordeur. “Iedereen komt langs de carport binnen”, besluit hij lachend. “Als er iemand aanbelt, weten we dat dat iemand is die ons niet kent.”
Deze galerij bestaat uit meerdere pagina's (zie onderaan). Klik op een foto om die schermvullend te kunnen bekijken. Klik onderaan op SHOW ALL als je de foto's van alle pagina's op je scherm wil.
© Architectuur Gerard Cools